Μαϊμονίδης

(Κόρντομπα, Ισπανία 1135 – Κάιρο, Αίγυπτος 1204). Εξελληνισμένος τύπος του ονόματος του Εβραίου φιλοσόφου και νομομαθούς Μωυσή μπεν Μαϊμόν (Moses ben Maimon). Σε παιδική ηλικία μετακόμισε στη βόρεια Αφρική από την Ισπανία, εξαιτίας του διωγμού των Αλμοαδών, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε στην Παλαιστίνη, για να εγκατασταθεί τελικά στο Κάιρο, όπου χρημάτισε, μεταξύ άλλων, γιατρός στην Αυλή του Σαλαδίνου και ηγέτης της εβραϊκής κοινότητας. Τα σημαντικότερα έργα του Μ. –που θεωρήθηκε ως ο συγγραφέας στον οποίο συναντά κανείς στην πιο πλήρη μορφή της τη σύνθεση του ελληνικού επιστημονικού τρόπου σκέψης και του πνεύματος του ραβινικού ιουδαϊσμού– είναι ένα σχόλιο στη Μισνά στα αραβικά, ένας κώδικας του ταλμουδικού δικαίου, με τον τίτλο Μισνά Τορά (= δεύτερος νόμος), ο οποίος αποτελεί την πιο συστηματική κωδικοποίηση του νομικού υλικού που περιέχεται στο Ταλμούδ, το φιλοσοφικό έργο Οδηγός των αποπλανηθέντων (γραμμένο στην αραβική γλώσσα, με τον τίτλο Νταλάλα αλ-χα ιρίμ, και μεταφρασμένο κατόπιν στα εβραϊκά, ως Μορέχ νεμπού-κίμ). Ο Οδηγός, που επρόκειτο να ασκήσει αργότερα σημαντική επίδραση στη λατινική σχολαστική φιλοσοφία, επεδίωκε να αποδείξει ότι δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της φιλοσοφίας (εννοώντας κυρίως την αριστοτελική φιλοσοφία) και του μωσαϊκού νόμου. Στην ουσία τους, θρησκεία και φιλοσοφία είναι ταυτόσημες, παρά τις φαινομενικές αντιφάσεις, οι οποίες μπορούν να δημιουργήσουν αμφιβολίες για τη μία ή για την άλλη· η άμεση προφητική εποπτεία (η επιφοίτηση) είναι απλώς ένας υψηλότερος βαθμός της μεταφυσικής γνώσης, που και αυτή εξάλλου, σύμφωνα με την αντίληψη του Μ., μερικές φορές υπόκειται σε μια αιφνίδια επιφοίτηση της διάνοιας. Άγαλμα του Εβραίου φιλοσόφου και νομομαθή Μαϊμονίδη, στην εβραϊκή συνοικία της Κόρδοβας στην Ισπανία.